Wie ben ik?

Mijn naam is Laurien Parmentier


Op het moment dat ik dit schrijf (21/06) tel ik al 20 jaartjes.
Ik ben van Oostende afkomstig, maar de voorbije jaren vind je me meer terug in Kortrijk waar ik studeer aan Katho IPSOC.
Momenteel heb ik juist mijn 2de jaar Bachelor Orthopedagogie afgewerkt, ik heb dus nog 1 jaartje te gaan vooraleer ik afstudeer.
In het middelbaar heb ik jeugd-en gehandicaptenzorg gevolgd te Oostende.

Kortom...als opvoeder-begeleider werken is mijn droom later.

Vooral de mensen waarin ik me bevind, hebben me gemaakt tot wie ik ben. Ik vind het dus echt belangrijk dat men weet wie deze mensen zijn en wat ze voor mij betekenen.


Mijn vriendje noemt Niels, wij zijn al zo'n 1,5 jaar samen.
Hij is mijn steun en toeverlaat doorheen gans dit proces van CI, maar ook doorheen mijn studies en moeilijke momenten.
Mijn vriend en ik
 Ik heb 1 zus, Liesbeth.
Zij is 2 jaar ouder dan mij en woont nu samen met haar vriend in Antwerpen.
Net zoals mij, heeft zij ook al haar diploma van jeugd- en gehandicaptenzorg en werkt ze als opvoedster.

Zelf is zij ook doof, maar al sinds haar 5 jaar (van mij is het sinds mijn 18de).
Als ik eventjes eens goed wil uithuilen omdat het me allemaal teveel wordt, is zij de schouder waar ik altijd mijn troost in vind...gemeenschappelijke ervaringen maken het ook gemakkelijker om eens te zeggen dat het eens allemaal te veel wordt.
We kwamen wel niet altijd zo goed overeen met elkaar :-p
Sommige mensen zeggen dat we als 2 druppels op elkaar gelijken...zijn we beiden wel niet mee akkoord :-p

Mijn zus, Liesbeth en ik

Mijn mama en papa zijn al een paar jaartjes gescheiden na een heel lang huwelijk, maar ze zijn beiden gelukkig en dat is het belangrijkste voor mij.

Ik ben een echt papaskindje. Zonder zijn doorzetting en vertrouwen waren ik en mijn zus nooit zo ver geraakt.
Bij hem kan ik altijd terecht als ik eens nood heb aan een babbeltje of aan droge humor..., maar het is wel goeie droge humor! :p
Hij heeft me leren kennismaken met muziek al van kindsbeen af en bracht me in contact met Engels. (o wee die teksten dat ik zong van "Aqua- I'm a barbie girl).
Maar muziek is echt iets dat centraal staat in mijn leven, vandaar dat deze blog ook "versierd" is met elementen van muziek.
Er gaat geen dag voorbij dat ik niet naar muziek luister.
We zijn 2 handen op één buik en we hebben altijd dezelfde mening over bepaalde zaken.
De papa en zijn 2 dochters


Mijn mama speelt natuurlijk ook een belangrijke rol in mijn leven!
Mijn zus is vooral een mamaskindje. De communicatie gaat vlotter bij hen doordat ze beiden doof zijn vanaf de geboorte.
Ik kan echter altijd op haar rekenen als ik het eens moeilijk heb en ze steunt me in alles.
Sorry mama, maar ik vond deze foto echt goed xD

Mijn beide ouders ben ik vooral dankbaar dat ze keuze voor een CI aan mij overlieten. Dit was vooral omdat CI nog in de kinderschoentjes stond wanneer ik geboren werd, maar ook omdat ik nog vrij lang goed heb gehoord.
Ik ben blij met de ervaringen dat ik nu heb opgedaan met "natuurlijke geluiden" en vooral door hun steun en doorzettingsvermogen ben ik geraakt tot waar ik nu sta.

Er zijn echter nog mensen die ik dankbaar ben namelijk het personeel van het revalidatiecentrum Stappie te Oostende, vooral Karen.
Zij heeft me gedurende 15 jaar me leren spreken, articuleren en geholpen met mijn studies,....
Dankzij haar vooral, kan ik participeren als een "gewoon" persoon binnen de samenleving, door haar inzet in "het niet horen aan je stem dat je slechthorend bent" hoor ik nog elke dag de verbazing van mensen die ineens ontdekken dat ik doof ben.
Mijn logopediste Karen en ik op de dag van mijn proclamatie
Ook enkele vrienden en studenten ben ik dankbaar voor hun steun, hulp, begrip en de leuke momenten. Ik ga ze echter niet allemaal opsommen want anders wordt het hier een bijbel :-P.

1 opmerking: