Doofheid "aanvaarden"

Ik zet aanvaarden liever tussen aanhalingstekens omdat je nooit iets volledig gaat aanvaarden...het is geen proces dat een einde heeft.
Aanvaarden dat je "slecht hoort" is al wat gemakkelijker als je het mee hebt van de geboorte, maar niet als het nog eens achteruit gaat. Je ervaart dan ook het gemis van iets dat je vroeger wel had.  
Wanneer ik geboren werd, had ik al een verlies van  30 dB, wat gelijk staat met 'licht slechthorend'. 
Vanaf ongeveer 2 jaar, ben ik begonnen met de revalidatie bij Karen om te leren liplezen, spreken,....
Naarmate ik ouder werd, werd dit steeds meer huiswerkbegeleiding omdat je ook niet eeuwig kunt blijven oefenen op deze zaken.
Vanaf mijn 18de, wanneer ik afstudeerde, was de revalidatie afgerond en ging ik verder studeren.

Jarenlang ging mijn gehoor langzaamaan achteruit en daarbij horen er ook wat sterkere hoorapparaten. Maar er is daar natuurlijk een grens op...Er komt wel eens een moment waarbij de hoorapparaten niet meer helpen omdat ze niet sterk genoeg meer zijn. Natuurlijk dacht ik daar niet aan..."ohja, ga maar doof zijn tegen mijn 30ste zeker...".

Toch ging het vanaf mijn 16de allemaal heel snel.
Het begon allemaal bij de voorlaatste hoorapparaten dat ik had. Ik heb deze verscheidene jaren gehad, waarschijnlijk 5 jaar. Naar het einde toe van mijn 16de, werden deze steeds vaker aangepast en begonnen ze veel sneller te piepen (hoe meer je hoorapparaten versterkt, hoe gevoeliger het wordt voor piepen). Het was zelfs zodanig erg geworden dat ik niet meer durfde lachen omdat ik wist dat ze toch gingen piepen.

Uiteindelijk werd het tijd om nieuwe hoorapparaten aan te schaffen,  deze waren al heel wat sterker. Ik hoorde ook terug beter. Maar het was wel een feit geworden dat het achteruit ging. Steeds meer merkte ik dat ik bepaalde dingen niet meer kon horen of verstaan. Dit begon vooral met de hoge tonen, een voorbeeld hiervan: het piepgeluidje van de microgolfoven als het klaar was, de bel die ik niet meer goed hoor,... Maar ook dingen van de TV of radio werden veel moeilijker te verstaan. Groepsgesprekken werden vermoeiend om te volgen of een-een-gesprekken waren onmogelijk te volgen als er achtergrondlawaai was. 

Kortom ik viel steeds meer terug op het liplezen...maar dit is erg vermoeiend om de hele dag te doen. Het is ook niet zo dat je zelf "bepaald" wanneer je gaat liplezen, anders was het wel niet zo vermoeiend :-p.
Met dat ik dit juist geleerd heb van kindsaf om altijd te liplezen, werd dit een automatisme bij elk gesprek.

Rond mei 2011 kreeg ik problemen met mijn linkeroor, ik had blijkbaar een middenoorontsteking opgelopen. Stage doen met maar 1 oor was ook wel geen pretje :-p, maar ik merkte dat ik blijkbaar nog redelijk goed kon functioneren met mijn rechteroor...dus de conclusie was uiteindelijk dat mijn linkeroor niet veel meer "waard" is.
Het werd ook alsmaar moeilijker om de lessen te volgen, ik zat daar maar de cursussen te lezen en samenvattingen te maken omdat ik de docenten toch niet goed kon verstaan.

In juni 2011 ben ik naar de audioloog gegaan om nog eens een audiogram af te nemen.
Dit was toen best vrij confronterend....toen merkte ik echt wel dat mijn linkeroor sterk achteruit is gegaan. Mijn rechteroor is ook verslechtert, maar nog niet zo erg.
De audioloog vertelde mij dat het tijd werd om eens na te denken over een CI, dat ik wel een geschikte kandidaat ben hiervoor ook.
Natuurlijk was dit een erg zware klap voor mij...als je al heel wat weet over hoorapparaten enzovoort weet je dat een CI het laatste "redmiddel" is. Ook het "opvallende" uitzicht van de CI zag ik niet echt zitten.

Gelukkig werkt de audioloog ook in Stappie en was op dat moment mijn logopediste van vroeger, Karen, ook aanwezig net zoals de andere logopedisten die mij ook begeleid hadden. Ik kon even wat uithuilen, bij mensen die weten van waar ik kwam (een licht slechthorende meid) en uiteindelijk nu stond...een dove jongedame.
Ik vond dit erg pijnlijk om te vertellen aan hen, vooral aan Karen omdat zij nog weet hoe goed ik vroeger wel kon horen en dat ik daar niks meer van overhoud.

De volgende dagen waren eigenlijk een hel voor mij...het besef dat je echt doof bent en dat je moet nadenken over een CI is echt moeilijk.
Ik heb toen enorm veel steun gehad aan mijn papa, mijn vriend en mijn zus. Ze hebben die keuze volledig aan mij overgelaten, maar ze wouden ook wel luisteren naar mijn bedenkingen hierover.
Vrij snel heb ik eigenlijk de keuze gemaakt dat ik voor een CI wou gaan en dit kwam vooral omdat ik dacht aan het volgende: "Wat heb je liever? Iets horen, maar dan wat anders, of niets horen?".
Voor mij is het antwoordt dan wel heel duidelijk....een leven zonder muziek, zonder geluiden, zou ik teveel missen want dat was toen al het geval.
Eerst zag ik het niet echt zitten om mijn keuze kenbaar te maken aan mijn zus, omdat zij vooral tot de "dovensamenleving" behoort en daar zijn ze niet zo dol op CI's.
Ik had toen toch wel moeten weten dat mijn zus wel liever heeft dat ik gelukkig ben :-) 
Ze stond onmiddellijk achter mijn keuze en begreep me volledig.
Ook mijn ouders, vriend en Karen stonden onmiddellijk achter mijn beslissing.

Ook voor mijn ouders was het een aanpassing...
Vroeger was het zo als ze hun kinderen voorstellen aan anderen, zeiden ze vaak de oudste is doof en de jongste is slechthorend. Nu nog altijd zeggen ze dit en moet ik dit altijd verbeteren "maar de jongste is ook doof nu":-p.
Maar ook het proces van bij jezelf zeggen van ik ben nu doof is niet zo gemakkelijk....ik dacht vroeger namelijk altijd het volgende: "vanaf het moment dat je niets meer kan horen, dan ben je doof".
Verkeerd beeld dus...ik heb dit nu ondertussen aangepast naar: "Vanaf het moment dat je niet onmiddellijk meer herkent/ verstaat wat je hoort, kan je zeggen dat je waarschijnlijk doof bent".
Toch is het nog altijd zo moeilijk om te zeggen: "Ik ben doof"....

Geen opmerkingen:

Een reactie posten